Έφυγε χθες σε ηλικία 79 ετών – Ήταν γιός του Τίμου Μωραϊτίνη και η ποιότητα με το ήθος του τίμησαν την ελληνική δημοσιογραφία

Παντελής Ξανθίδης |> Έναν από τους πιο εξαιρετικούς συναδέλφους έχασε χθες η ελληνική δημοσιογραφία και έναν από τους πλέον αξιοπρεπείς ‘’γκάγκαρους’’ η αθηναϊκή κοινωνία. Πρόκειται για τον Γιώργο Μωραϊτίνη – γιό του Τίμου… Τον Γιώργο Μωραϊτίνη, που -κατά καιρούς- μας έκανε την τιμή να αρθρογραφεί στον Τ/Π*. Ήταν 79 ετών και η κηδεία του θα γίνει αύριο Σάββατο 3/9 στη 1:30 μμ από τον Ι.Ν. Αγίου Λαζάρου. στο Α’ Νεκροταφείο.

Ένας δημοσιογράφος που ξεχώριζε για τις γνώσεις, την συνέπεια και το ήθος του. Είχε ‘’πάρει’’ πολλά από τον πατέρα του – τον μεγάλο δημοσιογράφο, συγγραφέα, ποιητή, επιθεωρησιογράφο και εντιμότατο Τίμο Μωραϊτίνη. Της προσωπικότητας των Γραμμάτων μας που στον τάφο του στο Α’ Νεκροταφείο υπάρχει μαρμάρινη πινακίδα που γράφει ‘’Επιτέλους εστεγάσθην’’…

Πριν γίνουμε φίλοι με τον Γιώργο Μωραϊτίνη, είχα γνωρίσει -στα μέσα της δεκαετίας του ’80- την μητέρα του. Στην εφημερίδα που εργαζόμουν (‘’Ακρόπολις’’) είχε δημοσιευθεί μία δική μου συνέντευξη με κάποιον μεγάλο θεατρικό συγγραφέα. Μετά από λίγες μέρες ήρθε στο γραφείο μία ηλικιωμένη κυρία. Ήταν η χήρα του Τίμου Μωραϊτίνη! Μία σεμνή και ευγενέστατη κυρία -σωστή αρχόντισσα- η οποία δεν θέλησε να μου θυμίσει ότι ο άντρας της, ο Τίμος Μωραϊτίνης, μεταξύ άλλων υπήρξε διευθυντής της ‘’Ακροπόλεως’’ του Γαβριηλίδη, ιδρυτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ και ‘’πατέρας’’ του χρονογραφήματος.

Αυτό που με ήθελε η κυρία Μωραϊτίνη ήταν να με ενημερώσει ότι ο συγγραφέας -που του είχα κάνει συνέντευξη- είχε γίνει διάσημος κλέβοντας το έργο του άντρα της, που είχε πεθάνει το 1952. Μου παρουσιάζει κάποια στοιχεία και μου δίνει κάποια γνωστά ονόματα για επιβεβαίωση…

Τα χρόνια πέρασαν, η υπόθεση δεν προχώρησε και όταν γνωρίστηκα με τον Γιώργο, του ανέφερα την συνάντησή μου με τη μητέρα του, αλλά δεν έδειξε να εκπλήσσεται. Μετά από καιρό, σε δεδομένη συζήτηση, μου είπε με πίκρα, πως δεν ήθελε να ασχοληθεί με την υπόθεση ούτε ο ίδιος, αλλά τελικά ούτε και η συγχωρεμένη η μητέρα του. Ήταν ανώτερος άνθρωπος ο Γιώργος και όπως λένε, είχε ‘’πάρει’’ πολλά από τον πατέρα του…

Στον ιστοχώρο του Γιώργου Μωραϊτίνη στο f/b, υπάρχει ένα άρθρο του, που ανέβασε στις 14 Μαΐου του 2015 και ίσως είναι σχετικό με την υπόθεση. Τίτλος: ‘’Με στυλ’’ και γράφει:

Καθαγιασμένη ως έννοια η Κλοπή. Ουδείς μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία του εάν δεν έχει πέσει θύμα κλοπής. Στη δε περίπτωση όπου κλέβεται η Καρδιά, τότε ο ψυχισμός του ατόμου ολοκληρώνεται λειτουργικά. Και όταν η Κλοπή αφορά στην περιουσία, τότε επέρχεται η κάθαρση. Η συνείδηση ηρεμεί για τα αγαθά που απέκτησε…

Από τον κλέφτη της αγάπης της Βοσκοπούλας έως τον Κλέφτη Ποδηλάτων – εκείνο τό φιλμ του ιταλικού νεορεαλισμού που συγκίνησε τους καπιταλιστές της εποχής του – κλιμακώνονται όλες οι εκφάνσεις της Κλοπής. Καθιερώθηκε ως αδίκημα την εποχή που ο Πλούτος ήταν προϊόν Κλοπής των Ολίγων. Το Πόπολο δεν έπρεπε να κλέψει. Του έκοβαν το χέρι. Αργότερα, οι δημοκρατικές αντιλήψεις κατέστησαν το Αγαθόν πλέον, της Κλοπής, Δικαίωμα των λαών! Περιχαρακώθηκε μάλιστα με αυστηρό Κώδικα Δεοντολογίας. Το δόγμα ‘’κάνε ό,τι θες, αρκεί να μη σε πιάσω’’ αποτελεί πλέον αναντίρρητο αξίωμα.

Στην ελληνική πραγματικότητα επικρατεί ερασιτεχνισμός. Οι μέθοδοι είναι πρωτόγονοι και οι διεργασίες γκροτέσκες. Ατάλαντοι ληστές υποβαθμίζουν τη σχετική Τέχνη σε κακότεχνο πρωτόλειο. Αντίθετα η δεξιοτεχνία της δυτικής κοινωνίας επέτρεψε τη διεύρυνση της έννοιας του πλούτου σε κοινωνικό must. Και τη διαρκή συνεπώς ανακύκλωσή του. Αλλά αυτό επιτυγχάνεται μόνο δια της Κλοπής. Και ο δυτικός άνθρωπος, πραγματικός Homo Sapiens, επεξεργάστηκε, με τη στοργή ενός βιολοντσελίστα προς το δοξάρι του, τις σχετικές μεθόδους. Και παρήγαγε αριστουργηματικά καλούπια. Τα οποία αγνοήσαμε.

Η Κλοπή εν Ελλάδι έχει ακόμη όλη την αγριότητα της αρπαγής. Και στερείται στυλ. Η δε αντιγραφή “ξένου πρότυπου” εφαρμόζεται με όλα τα στοιχεία του κιτς. Βεβαίως η απειρία, σχεδόν πάντοτε δικαιολογεί την έλλειψη ευελιξίας και δεξιοτεχνίας. Αλλά οι καιροί δεν περιμένουν. Βρισκόμαστε μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά. Και δεν πρέπει να χαρακτηριστούμε άξεστοι…

Μόλις έμαθα την απώλεια του Γιώργου, πήγα αμέσως στον ιστοχώρο του στο f/b, έτσι για να επαληθεύσω τη θλιβερή είδηση. Δυστυχώς ήταν αλήθεια. Πριν δω το παραπάνω άρθρο του, έκανα ‘’κλικ’’ στο messenger για να δω τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε. Σε ένα από τα τελευταία μου έγραφε: «Να ζήσεις φίλε μου σαν τα ψηλά βουνά, με όλα τα καλά που επιθυμείς. Εγκάρδιες οι Ευχές μου!»…

Γιώργο, πώς να σου αντευχηθώ; Με τι λέξεις; Καλέ μου φίλε, ας έχεις καλό ταξίδι κι εκεί που πας να βρίσκεσαι μέσ’ στο Φως.

(*) Μερικά από τα άρθρα του Γιώργου Μωραϊτίνη, στον “Τύπο Πειραιώς”

• Ανάμνηση παλιάς εστίασης με… φόντο το κοντοσούβλι!
• Καλό ταξίδι σε εκείνον που απαθανάτιζε την αλήθεια…
• Η ταβέρνα της τέχνης, της λογοτεχνίας, της φαντασίας…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού της Ιδρύματος αποχαιρετούν με θλίψη τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιώργο Μωραϊτίνη, ο οποίος απεβίωσε χθες, σε ηλικία 79 ετών.

Ο Γιώργος Μωραϊτίνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943 και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Πάντειο Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών (ΠΑΣΠΕ). Ήταν γιος του δημοσιογράφου, συγγραφέα και λογοτέχνη Τίμου Μωραϊτίνη, ο οποίος ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της ΕΣΗΕΑ και είχε διατελέσει και Πρόεδρός της. Η πατρική επιρροή έδωσε μία πρόσθετη ώθηση στον Γιώργο Μωραϊτίνη προς τη δημοσιογραφία και τα γράμματα. Ήδη από το 1965 εργαζόταν ως ανταποκριτής της εφημ. «EL TIEMPO». Το 1966 έγινε μέλος του Συνδέσμου Ξένων Ανταποκριτών, ενώ από το 1967 εργάστηκε ως πολιτικός και διπλωματικός σχολιαστής στο ΕΙΡ και εν συνεχεία στην διεύθυνση της Υπηρεσίας Ειδήσεων του Ραδιοφώνου.

Είχε εργαστεί, επίσης, στις εφημερίδες «Αθηναϊκή», «Εθνικός Κήρυξ», «Εξπρές», «Ελεύθερη Ώρα» στο ελεύθερο, οικονομικό, επιχειρησιακό και κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, ενώ ανέλαβε αποστολές εντός και εκτός Ελλάδος. Τέλος, υπήρξε στέλεχος Δημοσίων Σχέσεων σε μεγάλες οικονομικές μονάδες και οργανισμούς.

Μετά τη συνταξιοδότησή του, ο Γιώργος Μωραϊτίνης ασχολήθηκε με το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ, του οποίου διετέλεσε και Γενικός Γραμματέας. Υπήρξε, επίσης, συνεκδότης και επιμελητής των Απάντων του Τίμου Μωραϊτίνη. Ο ίδιος είχε συγγράψει και εκδώσει τα βιβλία: «Με σημαία Παναμά» (1995), «Το Κορίτσι του Ήλιου» (1999), «Λευκά Ψέματα» (2009) και «Ψιτ, Παιδάκι…» (2015).

Ο Γιώργος Μωραϊτίνης υπήρξε ένας ευγενής και καλοπροαίρετος συνάδελφος. Πολυταξιδεμένος στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία, άνθρωπος με εμπειρίες και πλούσια βιώματα, εργάστηκε άοκνα και τίμια, ενώ οι εμπειρίες του αποτυπώθηκαν στην αρθρογραφία του. Στο Μορφωτικό Ίδρυμα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες με ενθουσιασμό και ζήλο.

Τα Διοικητικά Συμβούλια της ΕΣΗΕΑ και του Μορφωτικού της Ιδρύματος συλλυπούνται τους οικείους του και ιδιαιτέρως την αγαπημένη του σύζυγο Βίκη και τους λατρευτούς του γιούς Τίμο, Θάνο και Φοίβο και αποχαιρετούν τον καλό συνάδελφο.

Η κηδεία του Γιώργου Μωραϊτίνη θα γίνει αύριο Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου στις 13.30’ από τον Ι.Ν. Αγίου Λαζάρου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων να διατεθούν δωρεές στη διεθνή ανθρωπιστική οργάνωση «Γιατροί χωρίς Σύνορα».