Ε Π Ε Τ Ε Ι Α Κ Ο

Απόσπασμα από το βιβλίο της Ρέας Βιτάλη
“Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο“
(Εκδόσεις “Ποταμός“)

«…Και ο Παναγούλης… Εκείνα τα χρόνια που όλα φωτογραφίζονταν εύκολα σαν αμαρτωλά και που όλα τα παραβατικά φάνταζαν απόλυτα παραβατικά… Μια ληστεία για παράδειγμα! (έστω κι αν ο ληστής κρατούσε ανθοδέσμη με γλαδιόλες). Το να παίζεις χαρτιά. «Θανάση».

To να ταξιδέψεις με παραπάνω συνάλλαγμα απ΄ότι δικαιούσουν. Ένα κέρατο! Ο Μπιθικώτσης, μέγας τραγουδιστής της εποχής, μπήκε στης φυλακής τα σίδερα για εξωγαμιαία σχέση. Δεν το συζητώ για φόνο! Μια και μόνο ανάγνωση. Δράκος! Αιμοσταγής δολοφόνος. Κι ωστόσο, όταν μιλούσαν για έναν Παναγούλη που αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Πρωθυπουργό, χαμογελούσαν τρυφερά. Ο Αλέκος Παναγούλης! Αυτός κι αν κούμπωσε. Απόλυτος, συγκλονιστικός, Ήρωας. Που είχε παίξει τη ζωή του κορόνα γράμματα, το πρωί της 13ης Αυγούστου του 1968 ενεργώντας σαν κομάντος αυτοκτονίας. Από τους ελάχιστους έντιμους. Αναγκαία η υπενθύμιση. Η Ελλάδα στη συνέχεια θα γεμίσει ήρωες. Ένα σωρό άνθρωποι θα κομπάζουν για ανύπαρκτες ηρωικές πράξεις. Θλιβερό ακούγεται… Ο Παναγούλης θα μιλήσει λιγότερο απ΄όλους. Η ματιά του τρυφερή ακόμα και για τους δυνάστες του. Αυτό κι αν ήταν μαγικό στα μάτια μας.

Ρέα Βιτάλη

Ήρωες λοιπόν παντού. Λες και τους παρήγαγαν εργοστάσια με συνεχείς βάρδιες παραγωγής. Χρόνια παραγωγής ηρώων. Τι ασέλγεια για τους αληθινούς! Μα ποιος είχε χρόνο τότε για διαχωρισμούς και αποκαλύψεις και αναλύσεις και εμβαθύνσεις. Έτρεχε η ταινία. «Εδώ Πολυτεχνείο». Ξανά μέρες ραδιοφώνου. Κουνούσαμε τη βελόνα πέρα δώθε «Εδώ Πολυτεχνείο…Σας μιλάει…».

Φωνές που καταγράφηκαν στο σκληρό μας δίσκο. Κομπάρσοι που ετοιμάζονταν για πρωταγωνιστικούς ρόλους του μέλλοντος μας. Τα τανκς έξω από το μπαλκόνι μας. Αν ήμουν ανταποκριτής θα δήλωνα «στο επίκεντρο των γεγονότων». Μπαλκόνι δευτέρου ορόφου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πού να βρεις καλλίτερη θέα; Δακρυγόνα. Κόσμος να φωνάζει «ρίξε λεμόνι και κραγιόν». Μα τι το ήθελαν το κραγιόν; Βρήκα ένα κόκκινο της μάνας μου. Το πέταξα. Έτσι κι αλλιώς όλα βάφτηκαν κόκκινα στη συνέχεια. Πήρε το κόκκινο εκδίκηση. Όπως κάθε τι που φιμώνεις. Πόσα εγκλήματα σε τούτον τον τόπο είχαν άλλοθι τον «κομμουνιστικό κίνδυνο»; Και πώς αυτή η στάση απέτρεψε ακόμα και τους κομμουνιστές από μια έντιμη αυτοκριτική στα χρόνια.

«Εδώ Πολυτεχνείο» συσκότιση, η Λεωφόρος έρημη, τανκς, κλείσε αμέσως τα ρολά. Αφήνω μια χαραμάδα. Ανεβαίνω σε καρέκλα. Παρακολουθώ. Έρημο το πάρκο. «Εδώ Πολυτεχνείο». Αύριο δεν έχουμε σχολείο! Να μου ζήσεις Πολυτεχνείο! Μακάρι να κρατήσει μέρες…Να χάσουμε κι άλλο σχολείο. Άτιμο πράγμα τα παιδιά. «Εδώ Πολυτεχνείο»… Σκότωσαν τον Μιχάλη! Θεέ μου!.. Ο Μιχάλης; Τον Μιχάλη λένε ήρωα; Δηλαδή φίλησα ήρωα; Στα λέω ακατάστατα. Άκου. Μπροστά από το άγαλμα της Αθηνάς κάθε μέρα παιδιά έπαιζαν μπάλα. Διαχωρίζονταν ηλικιακά. Στο επάνω πλάτωμα οι μεγάλοι, στο κάτω οι μικροί. Το πάρκο ήταν η προέκταση του σπιτιού μου. Είχα χαρτογραφήσει κάθε του σημείο, κάθε του πέτρα και λουλούδι και άγαλμα και λιμνούλα. Είχα γευτεί παγωτό κασάτο στο κηποθέατρο του Γιώργου Οικονομίδη, είχα γελάσει μαζί με πλήθος κόσμου, είχε κοπεί η ανάσα μου σε ακροβατικά που έβλεπα στη σκηνή, είχα παραξενευτεί από ταχυδακτυλουργούς και μάγους που έβγαζαν από τα μανίκια περιστέρια, είχα τραγουδήσει. Η παιδική ζωή μου ήταν το πάρκο.

……………………………………………………………………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………………………………………………………..

»… Λίγες μέρες μετά «εδώ Πολυτεχνείο». Ήμουν στο μπαλκόνι. Κόσμος, φωνές, ένα πλήθος χαρούμενο, ξαναμμένο. Ανάμεσά τους εκείνος. Χτυπάει η καρδιά μου ταμπούρλο. Κοιτάζω δεξιά αριστερά. Μόνη στο μπαλκόνι. Άρα μπορώ να τον χαιρετήσω. Γυρίζει με κοιτάζει. Χαμογελάει μου κλείνει το μάτι. Τι όμορφη σκηνή. Τι γλυκό χαμόγελο! Του στέλνω ένα φιλί. Ακούω την καρδιά μου. «Να του τηλεφωνήσω να μείνει σπίτι του γιατί θα πεθάνει»…Το λέω απλά όπως λέει κάποιος καλημέρα. Ποια φωνή; Ποιος μιλάει μέσα μου; Τι διάολο μου συμβαίνει; Το απόγευμα κάνω μάθημα στο σπίτι. Ο δάσκαλος λέει «Μα δεν ντρέπονται; Χτυπάνε πια στο ψαχνό. Σκότωσαν ένα παλικάρι εδώ δίπλα στο σπίτι σας». Ο Μιχάλης! 18.11.1973. Ετών 19. Ήρωα τον λένε. Πώς είναι να φιλάς ήρωα; Απλά σαν να λες καλημέρα… Μπορεί και καληνύχτα… Για μια αξημέρωτη νύχτα. Πονάει πάντως! Mιχάλης 19 ετών… Εδώ Πολυτεχνείο. Μιχάλη ήμουν 12 ετών».
Πηγή: protagon.gr